Një shkrimtare e re parisiene transferohet në Berlin dhe bën punëtoren e seksit për dy vite. Shkruan një libër që fiton çmime, ngjitet në klasifikime, ekzalton meshkujt, indinjon feministet: “E kanë të vështirë ta kuptojnë, mund të jetë zgjidhje lirie, 55% e parave ishin të miat”.
Emma Becker është një shkrimtare franceze, jeton me partnerin dhe pasardhësit e saj në Berlin, ku punoi në një bordello për dy vjet. Nga ky vend pune do të lindte një libër që është ngjitur në top listat në Francë, duke ngrohur mendjet e lexuesve, duke përfshirë kritikët entuziastë meshkuj dhe feministet e indinjuara.
Jo të gjithë janë të gatshëm të kuptojnë nuancat, gjithashtu gjuhësore, për termat që përdor Becker-i në roman dhe në këtë bisedë, nga “kurva” përçmuese te “punonjësja e seksit” asnjanëse, anglezizmi profesional i një “punonjëseje seksi”; duke kaluar përmes etimologjisë “prostitutë”, e cila si dëshmi e lashtësisë së këtij profesioni vjen nga latinishtja “prostare” (nga e cila “bordello”), domethënë të qëndrosh përballë, të tregohesh. “La Maison”, botuar në Itali nga “Longanesi”, nuk është një falje për prostitucionin, por për bordello ku autorja punonte e lumtur; nuk është as një denoncim i prostitucionit, por vetëm i asaj që ka parë të ushtrohet në rrugë dhe në një bordello në kufi.
Libri përzien kronikën, me faktet dhe përshkrimet, dhe letërsinë, me introspeksionin dhe fantazitë. Dy vështrime që përkojnë pjesërisht me shtëpitë publike të përshkruara: i pari, skëterrë, i dyti, më njerëzor, i lumtur.
“Kam punuar në dy shtëpi shumë të ndryshme. E para që e quajta ‘La Giostra’ ishte e trishtuar, vajzat vinin nga Lindja, shpesh dyshoja se donin ta bënin atë punë, ndoshta u kishin dhënë premtime të rreme. Në atë vend u ndjeva si gazetare, nuk identifikohesha dot me ta, thjesht përshkrova. Pastaj në të dytin, ‘La Casa’, gjithçka ishte ndryshe, ndoshta sepse nuk komandonin burrat, por një grua, një ish-prostitutë”.
Pse u transferuat nga Parisi në Berlin?
Prindërit e mi po divorcoheshin, unë dhe motra ime u transferuam së bashku në Berlin. Ishte një surprizë, për stilin e jetesës, festat, lirinë seksuale. Në KitKatClub mendova se isha në Romën e Lashtë! Ishin të shëndoshë, të moshuar, të shëmtuar, të rinj, të bukur, njerëz me karrige me rrota… Një dekadencë fantastike. Jetesa në Berlin të bën të kuptosh se atje ka kuptim prostitucioni legal.
Më pas zgjidhni të punoni në një bordello…
Pas disa muajsh më duhej të gjeja një punë: ende kameriere? luleshitëse? Prindërit e mi nuk ishin me mua, ndjeva se nuk duhej të justifikoja se si fitoja para, kështu që u përpoqa.
Kush ishte klienti i parë i vërtetë? Kanadezi i ngathët në roman?
Klienti im i parë ndonjëherë? Nuk e di sa “klientë të parë” mund të kem pasur.
Cila ishte hera e parë që bëtë seks për para?
Isha 20 vjeç, isha në Francë, ku prostitucioni është i paligjshëm, dhe është e vërtetë që mund të fitosh shumë para, por duhet të jesh gati për të marrë një rrezik më të madh sepse nuk ka njeri që të të mbrojë, nuk mund të shkosh në polici për t’u ankuar. Kalova një orë me një djalë dhe kur dola nga dhoma kisha 500 euro për të shpenzuar, sepse nuk kisha qira për të paguar, jetoja me gjyshërit.
Njerëzit shpesh thonë se është një fantazi e zakonshme femërore, për mua nuk është. Është e vërtetë që marrëdhëniet e rastësishme mund të zhgënjejnë, kam përjetuar orgazmë: 500 euro për të pasur orgazmë! Jo keq, i thashë vetes”.
Cilat ishin çmimet në bordello?
Unë fitoja 80 euro në orë. Prandaj disa kolegë thanë: “Ajo është e lirë, nuk ka nevojë për para, ajo shkon atje vetëm se do të shkruajë një libër”. Po, në muajt më të mirë mund të shkosh deri në 2 ose 3 mijë euro. Dhe gjithsesi në bordello më dhanë 55% të parave të mia, pjesa tjetër shkoi në shtëpi. Si shkrimtare, nga ana tjetër, mund të arrish 10 deri 12% të të ardhurave dhe duhet të punosh më shumë.
Libri këmbëngul në ndryshimin midis “të jesh prostitutë” dhe “të ndjehesh si prostitutë”. Nuk varet nga vendi, por nga ajo që ndjejnë gratë dhe si sillen burrat.
Çfarë do të thotë të ndihesh si prostitutë? Në Francë, kemi libra dhe piktura që përshkruajnë prostitutat në një mënyrë romantike dhe të idealizuar. Jo viktima, por gra që kishin pushtet mbi burrat e pasur dhe të fuqishëm sepse ishin dinake, ishin gra! Por atëherë gjykimi moral mbi industrinë e seksit është një dënim judeo-kristian. Për stërvitjen time, unë, siç mendojnë gratë e tjera, nuk dua të ndihem si prostitutë, pra një shami që burrat e përdorin dhe e hedhin. Dhe ka një paradoks: një grua shahet si “kurvë” jo sepse kërkon para, por për të thënë se është një grua e humbur, që nuk meriton konsideratë. Kur u bëra profesioniste seksi, isha krenare për këtë, sepse ndjeja fuqinë që kisha lexuar në libra, ndjeva një lloj hakmarrjeje ndaj burrave që kanë tendencë t’i trajtojnë gratë si prostituta edhe nëse nuk i paguajnë. Këtu: marrja e një rroge për shërbimet që u bëja falas burrave që as nuk e dinin se çfarë kërkonin është një përvojë fuqizimi për mua. Të ndjehesha si prostitutë në atë kohë nuk ishte poshtëruese, nuk më bënte të ndihesha më pak femër. Më bëri të ndihesha më shumë si një grua, një simbol, për disa gra.
Ju shkruani: “Do të vijë dita kur do të na mbarojnë argumentet kundër konceptit të një kurve të lumtur. Tashmë ka ardhur dhe përtej argumenteve tashmë të vjetruara, ka vetëm një zili paradoksale të maskuar”.
Kam paguar lirinë për të bërë atë që më pëlqente, pra për të shkruar libra: isha 25 vjeç, isha e lirë, nuk kisha fëmijë, kishte ditë që mendoja se askush tjetër nuk do të më jepte një shans më të mirë. Unë kisha qenë kamariere, shisja lule… kjo lloj pune ishte shumë më intriguese: asnjë ditë nuk ishte e njëjtë me një tjetër, nuk keni kurrë të njëjtin klient, nuk e dini se si do të jetë dita juaj dhe për mua ishte ky një moment shumë interesant në jetën time. Kjo është arsyeja pse pata, mund të them, guximin të flas se çfarë është një prostitutë e lumtur. Sigurisht, nuk mendoj se vajzat që e bëjnë këtë për 10 apo 20 vjet kanë të njëjtën prirje mendore.
Ju flisni edhe për takime të pakëndshme me klientë të dhunshëm; dhe argëtime të tjera, hakmarrje të vogla, si përsëritja e shtrenjtë e seksit oral nga një klient i ngathët.
Kryesisht bëja “seks martese”. U habita në fillim, sepse kisha lexuar librat e Markezit de Sade, mendova se po takohesha me djem me kërkesa absurde … dhe në vend të kësaj burrat duan seks bazë me një grua që nuk është e tyre. Dhe kishte shumë djem që nuk e kishin bërë kurrë më parë, për të “filluar”.
Një lojë. Ajo që lodhet…
Pasi e bëj këtë punë për një kohë, flas për veten time, fillon të duash diçka që është autentike, diçka për të cilën nuk paguhesh. Diçka që ka kuptim. Ti vepron ditë pas dite, puna jote është të shtiresh si e dashur, e lumtur kur vijnë të të shohin, kur vërtet nuk të intereson, kujdesesh për paratë që do të marrësh, si çdo njeri që punon. Dhe në fund shfaqja bëhet realitet. Nuk e di, një pjesë e imja po shuhej, kisha nevojë për një marrëdhënie të vërtetë.
Kur u takuat me partnerin, a punonit ende në bordello?
Po. Ai ishte shok i të dashurit të motrës sime. I thashë se nuk do të pushoja së punuari vetëm sepse ishim bashkë dhe ai e kuptoi; ai më ka mbështetur gjithmonë dhe ishte shumë krenar për botimin e librit. Këta burra të rrallë, siç themi ne në frëngjisht, nuk gjenden nën thundrën e kalit.
Feministet në Francë e kanë sulmuar ashpër librin…
Sepse ai nuk e përshkruan prostitucionin si skllavëri, por si zgjedhje të lirë. Disa feministe nuk e pranojnë këtë, i konsiderojnë prostitutat viktima të një shpëlarje truri të bërë nga burrat dhe patriarkalizmi, dhe si viktima nuk mund të vendosin për situatën e tyre. Disa feministe shkruan se isha abuzuar si fëmijë dhe kjo ishte arsyeja pse mendova se ishte një mjet për vetë-fuqizim. U përpoqa të krahasoja pikëpamjet, por nuk ka sesi. Ata kanë gjithmonë të drejtë dhe ju keni gjithmonë gabim: një punonjëse seksi për ato feministe është si një fëmijë i përjetshëm që nuk ka fuqi të vendosë asgjë. Unë jam një feministe ndërsektoriale: nëse gratë duan të bëjnë diçka, ato duhet të jenë në gjendje ta bëjnë atë, të jenë punonjëse seksi ose të mbulohen.
Keni pasur edhe ju komente nga kushdo që e bën këtë punë?
Po, dhe duhet të them që edhe nëse nuk është e paligjshme në Gjermani ka nga ata që kërkojnë të drejta dhe mbrojtje më të mëdha. Kam marrë disa komente interesante prej tyre. Më thanë, po me çfarë cilësie shkruan? Si punëtore seksi apo jeni një shkrimtare që keni pasur një përvojë dhe në njëfarë kuptimi po përpiqeni të na vidhni zërat? Për mua ishte e njëjta gjë: isha punëtore seksi, por të shkruarit është puna ime”.
Libri u prit gjithashtu shumë mirë nga kritika…
Për shumë shkrimtarë të famshëm meshkuj ishte intriguese të shihje një grua të re që vendosi të bëhej punëtore seksi dhe të shkruante për këtë, për disa kishte një vetëkonfirmim.
