Liberalët dhe konservatorët në Perëndim duket se pajtohen në mënyrë të barabartë që Rusia është shfaqur edhe një herë si një superfuqi me shtrirje globale. E kjo, referuar rolit të saj dominues në Siri.
Por prania e rusëve në rajonin e nxehtë ka të bëjë më shumë me ruajtjen e investimeve strategjik, shkruan Ryan Menon në një shkrim në Foreign Policy.
Në vetë Rusinë, ekspertët e politikës së jashtme thonë se do të ishte më mirë që Perëndimi të mësohej me kthimin e vendit të tyre në arenën ndërkombëtare, por a do të qëndrojë një analizë e tillë përballë provave?
Për t’iu përgjigjur kësaj pyetjeje, Ryan Menon shkroi një artikull në prestigjiozen “Foreign Policy” duke thënë se vlerësime të tilla, disa prej të cilave janë të prirura për kërcënime, nuk kanë analiza objektive.
Për të sqaruar pikëpamjen e tij, Menon thotë se prodhimi i brendshëm bruto i Rusisë është pak më i lartë se PBB-ja e Spanjës, e cila ka më pak se një të tretën e popullsisë së Rusisë.
Ekziston një ekzagjerim në sukseset e jashtme
Buxheti ushtarak i Rusisë është më pak se një e dhjeta e buxhetit amerikan, që është afërsisht një e pesta e Kinës dhe më pak se ajo e Japonisë.
Për më tepër, ka ekzagjerime në sukseset e politikës së jashtme ruse, beson autori.
Sipas narracionit standard, Presidenti Vladimir Putin përdori hezitimin e Presidentit amerikan Barack Obama për të ndërhyrë në Siri në 2015, gjë që i dha avantazh në konfliktin pasues.
Ai beson se kjo nuk ishte, në të vërtetë, rezultat i veprimit të Putinit, por rezultat i partneritetit strategjik midis Moskës dhe Damaskut.
Menon shpjegon se Siria ka qenë partneri strategjik i Rusisë që nga viti 1956, kur filloi shitja e armëve sovjetike dhe trajnimi i pilotëve sirianë në ish-Çekosllovakinë dhe Poloninë.
Marrëveshja e bashkëpunimit strategjik 1980
Ai vuri në dukje se Siria bëri kërkesën e saj të parë për vendosjen e bombarduesve sovjetikë dhe avionëve luftarakë në 1956, por ishte refuzuar në atë kohë.
Pas krizës së Suezit dhe konfliktit me Izraelin dhe Turqinë, kjo marrëdhënie u zhvillua derisa Bashkimi Sovjetik u bë burimi kryesor i ndihmës ekonomike dhe armëve për Sirinë gjatë Luftës së Ftohtë.
Që nga viti 1971, anijet luftarake sovjetike dhe nëndetëset e saj filluan të përdorin portin Tartus në Siri, dhe të dy vendet nënshkruan një marrëveshje bashkëpunimi strategjik në 1980, shkruan Menon.
Kështu, prania e Putinit në Siri kishte të bënte më shumë me mbajtjen e një investimi strategjik të gjatë aty sesa me veprimet kundër Shteteve të Bashkuara, veçanërisht pasi rënia e Presidentit sirian Bashar al-Asad do të çonte ose në kaos afatgjatë ose në fitoren e grupeve ekstremiste.
Secila prej këtyre dy rezultateve do të ishte një goditje për interesat ruse.
Ndihma nga Garda Revolucionare dhe Hezbollah
Sidoqoftë, jo vetëm që forcat ajrore ruse lejuan Asadin të rimarrë pjesën më të madhe të Sirisë, pasi territori mund të pushtohej vetëm nga forcat tokësore, të ndihmuar nga luftëtarët e Gardës Revolucionare Iraniane dhe Hezbollahut të Libanit.
Autori konkludon se Irani dhe Hezbollahu, të cilët luftuan në Siri, nuk erdhën për të ndarë role me rusët, por mbështetën Asadin për arsyet e tyre dhe nuk do të lejonin që Rusia të formojë politikën siriane më vete pasi të derdhte aq shumë gjakun e luftëtarëve të saj.
Në fund të fundit, kjo do të thotë që suksesi i rusëve do të jetë kryesisht i kufizuar.
