Mërkuri njihet si planeti më i afërt me Diellin se çdo planet tjetër në Sistemin Diellor. Kjo afërsi e madhe do të thotë që Mërkuri nxehet dhe bëhet përvëlues. Temperaturat e ditës në Mërkur mund të arrijnë në 430 ° Celsius, por ato gjithashtu bien në –180 ° C gjatë natës. Përvec kësaj në Mërkur ka vende ku Dielli nuk shkëlqen kurrë.
Në polet e tij, Mërkuri – si Hëna – ka ato që quhen ‘rajone me hije të përhershme’ (PSR): prerje të thërrmuara që ekzistojnë në një gjendje të errët të përjetshme, pavarësisht se janë relativisht afër Diellit.
Në vitet 1990, vëzhgimet me radarë në tokë të Mërkurit filluan të marrin lexime anormale brenda këtyre PSR-ve të zeza, por arsyeja nuk u gjet derisa anija kozmike MESSENGER e NASA-s vizitoi planetin në vitin 2011 kur u konfirmuan se cilat ishin në të vërtetë këto anomali : depozita me akull uji, të ngrirë përgjithmonë nën hijen e paqëndrueshme.
Fenomeni është i shpjegueshëm: asteroidet, kometat dhe meteoritet mund të japin lëshojnë akull kur përplasen në sipërfaqet e planetëve, dhe nëse këto dërgesa akulli përfundojnë në krateret e errëta, ata kurrë nuk shohin rrezet e diellit dhe kurrë nuk marrin një shans për tu shkrirë.
Në një studim të ri, shkencëtarët propozojnë që të paktën disa akuj të Mërkurit prodhohen në të vërtetë për shkak të nxehtësisë ekstreme që planeti i vogël duron në rrezet e Diellit tonë. Mund të tingëllojë çuditshëm, por sipas një ekipi nga Instituti i Teknologjisë Georgia, është një fenomen i njohur.
Në punimin e ri të ekipit, studiuesit përdorin modelimin për të eksploruar sesi mund të ndodhë ky mekanizëm kimik në Mërkur, në një proces të vazhdueshëm të formimit të ujit që mbështetet në mineralet në tokën sipërfaqësore të planetit dhe një proces të quajtur desorption rekombinative (RD).
Mineralet e tokës përmbajnë oksidet metalike, të cilat bombardohen nga grimca protoni të ngarkuara të bartura në erën diellore, duke rezultuar në formimin e hidroksileve të lidhur, hidrogjenit molekular dhe ujit. Në mjedisin pa ajër, dhe nën nxehtësinë ekstreme, molekulat H20 do të çlirohen nga toka sipërfaqësore, duke shpërndarë dhe duke shkuar përtej mjedisit ma pak atmosferë të Mërkurit.
Nëse ndonjë molekulë e tillë uji ndodh të zhvendoset në zonat e errëta të Mërkurit, ata me siguri do të ngrihen atje dhe nuk do ta shohin më kurrë dritën e ditës. “Uji i formuar nga ky mekanizëm do të grumbullohet në mënyrë të pashmangshme në PSR-të e ftohta dhe do të kontribuojë në sasi të konsiderueshme në sipërfaqen e Mërkurit gjatë periudhave kohore gjeologjike”, shpjegojnë studiuesit në punimin e tyre.
Në përgjithësi, dërgesat e akullit nga asteroidet dhe meteoritet do të përbëjnë akoma pjesën më të madhe të akullit polar të Mërkurit, thotë ekipi, por fabrika e fshehtë e planetit akull mund të nxjerrë ende një sasi të madhe produkti. “Shuma totale që ne mendojmë se do të bëhej akull është 10 ^^ 13 kilogramë (10,000,000,000,000 kilogram ose 10,000,000,000 ton) për një periudhë prej rreth 3 milion vjet”, thotë Jones. “Procesi mund të përbënte lehtësisht deri në 10 përqind të akullit të përgjithshëm të Mërkurit.”
“Sasi të konsiderueshme të ujit të sintetizuar nga RD mund të kontribuojnë jo vetëm në sipërfaqen e Mërkurit, por në trupa të tjerë pa ajër, të cilët janë implantuar me protone me erë diellore dhe i janë nënshtruar një ekskursioni të rëndësishëm termik”, thonë studiuesit. “Kjo do ta bënte RD një term burim përgjithësisht të rëndësishëm por të panjohur për prodhimin e ujit molekular në disa trupa të Sistemit Diellor.”
