Të gjithë flasin vetëm për tamponët. A e bëtë tamponin? A është pozitiv? Për momentin mënyra më e sigurt për të përcaktuar nëse një person është infektuar me Sars-CoV-2 apo jo është tamponi.
Shumë rajone të Italisë po kërkojnë kryerjen e testeve, nga ana tjetër dhe Organizata Botërore e Shëndetit dhe Instituti i Lartë i Shëndetësisë. Por testi është i dobishëm vetëm për ata që kanë simptoma dhe që bërja e tij nuk mund të japë ende një fotografi realiste të epidemisë duke pasur parasysh kohërat e inkubacionit të sëmundjes.
Çfarë është tamponi?
Tamponi është një pambuk që futet në gojë dhe arrin në faring, nga e cila merr një sasi të caktuar të mukusit ose pështymës. Për tërheqjen, e cila është absolutisht e padëmshme, duhen disa sekonda. Mostra më pas analizohet nga një laborator (brenda ose jashtë spitalit) dhe, pas një procedure mjaft komplekse që konsiston në kërkimin e ARN-së virale, në një kohë ndërmjet 3 dhe 6 orë jep rezultatin e saj. Kjo e fundit komunikohet nga laboratori në spital dhe në kontekst me Rajonin, i cili më pas i komunikon informacionet Mbrojtjes Civile Kombëtare, së bashku me rastet e tjera të koronavirusit që janë identifikuar. Informacioni komunikohet më pas në konferencën e përditshme për shtyp të Mbrojtjes Civile, së bashku me të dhënat për pjesën tjetër të Italisë.
Kujt i bëhet?
Në fillim të epidemisë italiane të Covid-19, më 20 shkurt, në Codogno, me zbulimin e “pacientit 1” – u bënë tamponë për të gjitha “kontaktet e ngushta” të të infektuarve, madje edhe ata që nuk shfaqnin ndonjë simptomë. Ne u përballëm me një shpërthim të veçantë dhe të përmbajtur, e ndjekur nga ajo me sa duket ashtu siç përmbahet në Vo’, në Veneto, dhe u mendua që hartografimi i përhapjes së virusit pikërisht në kërkim të “zero pacientit”, domethënë, origjinën e epidemisë , mund të shërbejë për ta përmbajtur atë. Nuk është rastësi që ndërhyrja e parë kufizuese e qeverisë u krijua pikërisht për Basso Lodigiano dhe për fshatin venecian, të cilët u bënë zona të kuqe dhe të izoluara nga pjesa tjetër e territorit. Por kur çështjet filluan të shumohen në mënyrë të pamëshirshme, dhe kudo, hartografia e infeksionit u bë e padobishme: task forca ministrore – e përbërë nga ekspertë të Institutit të Lartë të Shëndetësisë, Mbrojtjes Civile dhe anëtare të Organizatës Botërore të Shëndetit dhe konsulent në Ministrinë e Shëndetësisë Walter Riçiardi – vendosi që tamponët duhet të kryhen vetëm tek pacientët simptomatikë.
Kështu ndodhi deri para disa ditësh, kur vendimi u “korrigjua” pas protestave të punonjësve shëndetësorë: drita e gjelbër ka ardhur nga Roma për të kryer tamponë mbi të gjithë mjekët dhe infermierët, të cilët janë dukshëm të ekspozuar ndaj infeksionit , të cilët sëmuren gjithnjë e më shumë për shkak të mungesës së ambienteve mjekësore dhe kontaktit të ngushtë me pacientët dhe që nga ana tjetër rrezikojnë përhapjen e virusit në spitale.
A është rezultati i besueshëm?
Besueshmëria e tamponit nuk është 100% e sigurtë. Sipas ekspertëve, përqindja e pozitivëve false është midis 1% dhe 4%. Sidoqoftë, shumë më domethënëse është rasti i negativëve të rremë, domethënë i personave që nuk infektohen kur tashmë janë infektuar: në përgjithësi vlerësohet se ky rast prek 10% të njerëzve. Kjo është arsyeja pse, për të zvogëluar çdo faktor pasigurie, testi përsëritet dy herë mbi secilin person që konsiderohet i rrezikuar.
Sa kushton?
Testi në vetvete nuk kushton asgjë. Reagenti që përdoret për të identifikuar ARN-in virale ka një çmim, i cili është rreth 15 euro.
Çfarë përfitimesh ka nëse testi i bëhet të gjithëve?
Marrja e tamponëve masive do të lejonte që të keni njohuri pothuajse të plotë për përhapjen e epidemisë, duke pasur parasysh që – siç është konfirmuar nga studime të shumta shkencore, më e fundit që sapo është botuar në Science – koronavirus ndodh në mbi 80% të rasteve pa simptoma ose me simptoma shumë të lehta tek ata që infektohen. Që do të thotë se për secilin rast të Covid-19 të identifikuar me tamponët ka 5 deri në 10 zbritje. Siguria e të gjitha rasteve pozitive do të lejonte, sipas atyre që bëjnë presion për shqyrtim masiv, gjithashtu të identifikojnë saktësisht masat kufizuese që do të miratohen, në mënyrë që t’i bëjnë ato menjëherë efektive: ky është rasti i Koresë së Jugut, ku përballë një shpërthimi fillestarë të rasteve të ngjashme me atë italiane, infeksionet u përfshinë pikërisht përmes politikës së “tamponëve universale” dhe kontrollit të të gjithë lëvizjeve përmes GPS.
Cilat janë disavantazhet?
Tamponët, përsërisin ekspertët, janë “një fotografi e momentit”. Ministri i Shëndetësisë, Roberto Speranza, e shpjegon mirë në vazhdën e asaj që është pretenduar nga të gjitha autoritetet ndërkombëtare shëndetësore: “Ju mund rezultoni negativ dhe ditën tjetër pozitiv”. Kjo pasi, siç kemi mësuar që nga fillimi i epidemisë, koronavirusi ka 14 ditë inkubacion: nëse tamponi kryhet në ditën e shtatë, për shembull, shenjat e infeksionit mund të mos jenë shfaqur ende. “Mënyra e vërtetë për të luftuar koronavirusin nuk është të dilni nga shtëpia, të gjithë,” vazhdon ministri. Domethënë, për të respektuar atë izolim që në çdo rast është pasojë e drejtpërdrejtë e një bufferi pozitiv brenda një familje, një komuniteti pune, një lagje.
Për më tepër, realizimi i tamponëve do të kërkonte një përpjekje të jashtëzakonshme nga personeli shëndetësor në një kohë kur spitalet në të gjithë vendin po shemben. Tani për tani përparësia është e qartë për të shpëtuar jetë./ avvenire.it/
