Planet vjen nga fjala greke planetes. Ky emër u është atribuar, që nga kohërat e lashta, trupave qiellorë si Hëna, Marsi, Mërkuri, Venusi… sepse në qiell ata duket se ndryshojnë pozicionin e tyre në lidhje me të ashtuquajturit yje fiks, shkruan focus.it.
Nga grekët te Koperniku
Kanë qenë pikërisht astronomët e lashtë grekë që i kanë dhënë emrin planetëve individualë, të cilët gjatë shekujve kanë kryer studime të thella mbi sistemin diellor.
Vetëm mendoni për Aristarkun e Samosit, i cili jetoi në shekullin e tretë para Krishtit, i cili e konsideronte Diellin si qendrën e sistemit diellor.
Por teoria u pranua vetëm tetëmbëdhjetë shekuj më vonë, kur astronomi polak Nicolaus Copernicus e propozoi atë përsëri.
Në emërtimin e planetëve të ndryshëm, grekët iu referuan perëndive olimpike. Kështu kemi se planetit më të ndritshëm, Venusit, iu dha emri i perëndeshës së bukurisë; tek ai që lëviz më shpejt, emri i Mërkurit, lajmëtar i perëndive; te Marsi, një planet i kuqërremtë, emri i zotit të luftës; Jupiteri, i cili është planeti më i madh, ishte i lidhur me hyjninë më të rëndësishme në mitologji; për Saturnin, i cili ishte më i largët, u zgjodh perëndia babai i Jupiterit dhe hyjnive të tjera.
“Pagëzimet” e fundit
Në atë kohë, planetët Urani, Neptuni dhe Plutoni nuk njiheshin sepse ishin shumë larg dhe të dukshëm vetëm me instrumente optike.
Në fakt ato u zbuluan më vonë, përkatësisht në 1781, në 1846 dhe në 1930. Por ata u pagëzuan edhe me emra të marrë nga mitologjia greke për respekt të traditës.
