Zinedine Zidane ka akuzuar presidentin e Real Madridit, Florentino Perez për mungesë respekti në sezonin e tij të fundit në krye “Los Blancos”, ndërsa pretendon: “Po largohem, sepse ndiej që klubi nuk ka më besim tek unë”. Zidane ka fituar tri kurora të Ligës së Kampionëve dhe dy tituj të La Liga-s në dy periudha të ndara në “Santiago Bernabeu”, por vendosi të japë dorëheqjen për herë të dytë pas sezonit të parë të klubit pa trofe që nga 2009-2010.
Francezi tani ka dalë për të shpjeguar arsyet kryesore të largimit të tij, ndërsa u hap mbi marrëdhënien me Perez, të cilin e ka kritikuar për dështimin, për mungesë mbështetjeje gjatë sezonit të fundit.
Spanjollja “AS” ka botuar letrën e hapur të Zidane për mbështetësit, e cila thotë: “Të dashur tifozë të Real Madridit! Për më shumë se 20 vite, nga dita e parë që kam arritur në Madrid dhe kam veshur fanellën e bardhë, ju më keni treguar dashurinë tuaj. Po e shkruaj këtë letër për t’ju thënë lamtumirë dhe për të shpjeguar vendimin tim për ta lënë punën e trajnerit të Real Madridit.
Unë po largohem, por nuk jam duke e tepruar, as nuk jam lodhur nga stërvitja. Në maj 2018 u largova, sepse pas dy vitesh e gjysmë, me kaq shumë fitore dhe kaq shumë trofe, ndjeva që ekipi kishte nevojë për një qasje të re për të qëndruar në nivelin më të lartë. Tani për tani, gjërat janë ndryshe. Po largohem, sepse ndiej që klubi nuk ka më besim që kam nevojë tek unë, as mbështetjen për të ndërtuar diçka në një periudhë afatmesme ose afatgjatë.
Unë e kuptoj futbollin dhe i di kërkesat e një klubi si Real Madridi. E di se kur nuk fiton, duhet të largohesh. Por me këtë, një gjë shumë e rëndësishme është harruar, gjithçka që kam ndërtuar çdo ditë është harruar, ajo që kam sjellë në marrëdhëniet e mia me lojtarët, me 150 njerëzit që punojnë me dhe rreth ekipit.
Unë jam një fitues i lindur natyrshëm dhe isha këtu për të fituar trofe, por edhe më të rëndësishëm se këto janë njerëzit, ndjenjat e tyre, vetë jeta. Kam ndjesinë që këto gjëra nuk janë marrë parasysh. Ka pasur një dështim për të kuptuar se këto gjëra mbajnë edhe dinamikën e një klubi të madh. Në një farë mase, madje jam qortuar për të.
Unë dua që të ketë respekt për atë që kemi arritur së bashku. Do të doja që marrëdhënia ime me klubin dhe presidentin gjatë muajve të fundit të kishte qenë pak më ndryshe nga ajo e trajnerëve të tjerë. Unë nuk kërkoja privilegje, sigurisht që jo, vetëm pak më shumë mirënjohje.
Jeta e një trajneri në një klub të madh nuk është dy sezone, por pak më shumë. Që të zgjasë më shumë, marrëdhëniet njerëzore janë thelbësore, ato janë më të rëndësishme se paratë, më të rëndësishme se fama, më të rëndësishme se gjithçka. Ato duhet të ushqehen.
Kjo është arsyeja pse më lëndoi aq shumë kur lexova në shtyp, pas një disfate, se do të pushohesha nga puna nëse nuk do të fitoja ndeshjen tjetër. Kjo më lëndoi mua dhe të gjithë ekipin, sepse këto mesazhe të qëllimshme rrodhën në media dhe ndikuan negativisht në skuadër, krijuan dyshime dhe keqkuptime.
Për fat të mirë stërvisja djem të mahnitshëm, që ishin me mua deri në vdekje. Kur gjërat u ndërlikuan, ata më shpëtuan me fitore madhështore. Për shkak se ata besuan tek mua dhe e dinin se unë besoja në ta.
Do të doja të përfitoja nga ky rast për t’u dërguar një mesazh gazetarëve. Unë kam dhënë qindra konferenca për shtyp dhe fatkeqësisht kemi folur shumë pak për futbollin, megjithëse e di që ju e doni futbollin, këtë sport që na bashkon.
Sidoqoftë, dhe pa ndonjë dëshirë për të kritikuar ose ligjëruar, do të doja që pyetjet të mos kishin qenë gjithmonë në lidhje me polemikat. Ne mund të kishim folur më shpesh për lojën dhe mbi të gjitha lojtarët, të cilët janë dhe gjithmonë do të jenë gjëja më e rëndësishme në këtë sport. Le të mos e harrojmë futbollin, le të kujdesemi për të”.
